Wielki Syjon - państwo federalne utworzone na początku kwietnia 1914 roku przez zjazd rabinów na czele z Wielkim Rabinem Izaakiem Zimmermanem. Federacja ma charakter państwa wyznaniowego. Stolicą federacji jest Jerozolima.
Funkcję parlamentu pełni jednoizbowy Kneset.
Geneza powstania[]
3 kwietnia 1914 roku, inicjatywą Izaaka Zimmermana, wielkiego rabina Jerozolimy oraz zarządcy dwóch kibuców powołano samozwańczy Wielki Syjon. W dekrecie nr 1 zawarto podział na rabinaty oraz prowadzenie wspólnej polityki związkowej. Rabini zebrani wokół synagog nieopodal Wzgórza Świątynnego nocą znieśli turecki protektorat nad Palestyną i wprowadzili pierwsze, żydowskie rządy nad Palestyną ustanawiając zalążek Wielkiego Syjonu.
Historia[]
Wielki rabin, w porozumieniu z bardziej wpływowymi rabinami z Bliskiego Wschodu wydał dekret o jak najszybszym, wręcz wymuszonym odbijaniu władzy w księstewkach i królestwach mieszczących się na Bliskim Wschodzie. Prócz sukcesów w Palestynie 6 kwietnia rabini zjednoczeni wokół Lukasa Zimmermana przejęli władzę w księstwie Haleb, tworząc z niego Górny Izrael, który później stał się jednym z rabinatów (Rabinat Haleb - postanowienie wszechsyjonistycznego Knesetu z dn. 7 kwietnia 1914). Wielkie spiski udały się również w Mezopotamii (Rabinat Bagdad) oraz centralnej Turcji (Rabinat Ankara). Dzień później do federacji dołączyła reszta rabinatów. W nocy z 8 na 9 kwietnia do Wielkiego Syjonu dołączyła chrześcijańska Grecja, która od tej pory zaczęła stanowić Marchię Ellada - bufor między chrześcijańską Europą a Bliskim Wschodem, który zaczął być strefą wpływów żydowskich.
Utworzenie Wielkiego Syjonu w Jerozolimie.
Pierwsze walki[]
W nocy z 7 na 8 kwietnia Wielki Syjon stoczył pierwsze walki z nadciągającymi wojskami Egiptu Wschodniego. Walki wokół Jaffy oraz Gazy trwały w godzinach porannych. Pokonane wojska muzułmańskie wycofały się wgłąb Arabii kierując się prawdopodobnie w stronę Mekki lub Medyny. W południe wojska Rabinatu Lewant wyruszyły na Półwysep Synaj, aby odbić go z rąk muzułmańskich. Miasto Port Said padło po kilkugodzinnych walkach z egipskimi żołnierzami. Po klęsce muzułmanów Egipt został wykluczony z Imperium Romanum, a Wielki Syjon zyskał Półwysep Synaj wraz z legendarnym, biblijnym wzgórzem (półwysep znalazł się pod administracją Rabinatu Lewant).
8 kwietnia tureckie państwo Hudavendigar wypowiedziało wojnę Wielkiemu Syjonowi w odwecie za pokonanie wojsk egipskich. Turcy wyruszyli przez Morze Egejskie prawdopodobnie w kierunku Izraela właściwego zmuszając do zmiany trasy izraelską dyplomację zmierzającą na Ukrainę. Wieczorem tego samego dnia rabinaty Konya i Haleb wysłały swoje wojska na teren tureckiego państwa zmuszając wojska płynące na morzu do odwrotu.
Nocą 9 kwietnia wszechsyjonistyczny Kneset zdecydował o przyłączeniu m.in Marchii Ellada. Tego samego dnia koło południa wojska rabinatu Egiptu Wschodniego odniosły sukces zajmując praktycznie bez walki takie miasta jak Melawi. Parę godzin później do miasta weszły wojska wysłane z rabinatu Lewant, które przejęły kontrolę nad egipską stolicą - Kairem.
Stosunek do nie-Żydów[]
Aparat władzy Wielkiego Syjonu dopuszcza się ograniczeń praw obywatelskich muzułmanów na terenach rodzimych oraz okupowanych. Dowodem tego jest m.in. przekształcenie Kopuły na Skale, świętego miejsca muzułmanów na budynek Knesetu. Muzułmanie nie mogą zajmować ważnych stanowisk, jednak dopuszcza się służenie w armii Izraela do stopnia nie większego niż kapral. Powodem takich zachowań są długie zażyłości między Żydami i Arabami, jednakże Wielki Rabin wraz z emirem Medyny podpisali religijny pakt o nieagresji. Mimo to na terenie Izraela zdarzają się przypadki prześladowań muzułmanów.
W Syjonie swobodę wyznań mają wyznawcy m.in. zaratusztrianizmu, krysznaizmu czy islamu szyickiego. Chrześcijanie zamieszkujący tereny Syjonu są traktowani na równi z Żydami - mogą zajmować stanowiska w urzędach oraz armii, jednakże nie są dopuszczeni do startowania w wyborach do Knesetu. Przykładem swobody dla chrześcijan jest brak przymusu konwersji na judaizm dla mieszkańców marchii Ellada (Grecja).
Siły zbrojne[]
Siłami zbrojnymi Wielkiego Syjonu jest ogół jednostek wszystkich rabinatów oraz marchii. Siły podlegają dowództwu poszczególnego rabinatu, jednakże ruchy wojsk często są zależne od wspólnych postanowień Knesetu czy samego wielkiego rabina.
Oddział Ormian podczas walk ulicznych w Afyonkarahisarze.
W wyniku ekspansji Syjonu oraz zapotrzebowania na żołnierzy większość z nich stanowią Turcy, Arabowie, Ormianie, Kurdowie i inne narodowości, podczas gdy Żydzi stanowią człon dowódczy armii. Każdy żołnierz jest uczony podstawowych komend w języku hebrajskim, aby umożliwić działanie sił zbrojnych.
Do służby w armii dopuszcza się również kobiety. Stanowią one ok. 3.5% ogółu sił Wielkiego Syjonu. Głównie są osadzone w punktach pierwszej pomocy, w logistyce i transporcie, jednakże rząd utworzył specjalne oddziały kobiece, które obsadzają głównie karabiny maszynowe czy wspomagają działania wywiadowcze.
Kobiety mogą służyć w armii Izraela (na zdjęciu kobieta na poligonie pod Aleppo).
Oddzielne jednostki utworzono dla Żydów ortodoksyjnych. Jest dla nich przystosowana dieta i przepustki w święta żydowskie. Często członkowie tych formacji są szkoleni na kapłanów bądź zajmują się działalnością misyjną.
Podział administracyjny[]
Izrael Właściwy[]
Rabinat Lewant (współzałożyciel federacji, stolica - Jerozolima (Jerusalem)
Górny Izrael[]
Rabinat Haleb (współzałożyciel federacji, stolica - Aleppo (Heleb)
Rabinat Ankara (stolica - Angora)
Rabinat Konya (stolica - Konya)
Ziemie Abrahama[]
Rabinat Mosul (współzałożyciel federacji, stolica - Mosul)
Rabinat Bagdad (stolica - Bagdad)
Egipt[]
Rabinat Egiptu Zachodniego (stolica - Wah el Bahrieh)
Syjon Południowy[]
Rabinat Hadramut (stolica - Al Mukalla)
Czarny Izrael[]
Rabinat Abisynia (stolica - Kaffa)
Jako człon Wielkiego Syjonu zalicza się również marchie, które złożyły hołd lenny syjonistom. Marchią Wielkiego Izraela jest Marchia Ellada ze stolicą w Atenach.